PRZEWODNIK PO MSZY ŚWIĘTEJ – jaka jest moja znajomość EUCHARYSTII?

OBRZĘDY KOMUNII ŚWIĘTEJ

ŁAMANIE CHLEBA

Otwórz oczy: Celebrans łamie Chleb eucharystyczny. Dawniej, kiedy używano dużych bochenków chleba, ta czynność miała znaczenie praktyczne i była bardziej wymownym znakiem. Dzisiaj, kiedy używamy małych hostii, połamana zostaje tylko jedna duża Hostia przeznaczona dla kapłana. Ten gest wykonał Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy. W czasach apostolskich całą Mszę nazywano Łamaniem Chleba. Ten gest oznacza, że wierni, choć liczni, tworzą jedno ciało (Kościół) przez przyjmowanie cząstki z jednego Chleba, którym jest Chrystus. Kapłan wpuszcza do kielicha cząstkę Hostii. Ten znak wywodzi się najprawdopodobniej z dawnej liturgii papieskiej (V w.). Do kielicha wkładano cząstkę konsekrowanego Chleba, ale z poprzedniej Eucharystii. Oznaczało to jedność Eucharystii sprawowanej wczoraj i dziś. Inny rzymski zwyczaj polegał na zanoszeniu cząstki Ciała Pańskiego z Mszy papieskiej do innych rzymskich świątyń. Tę cząstkę umieszczał kapłan w kielichu tuż przed Komunią. Wyrażało to jedność całego rzymskiego Kościoła ze swoim biskupem. Podczas łamania Chleba zgromadzenie śpiewa lub recytuje „Baranku Boży”. To wezwanie może być powtórzone wielokrotnie, aż obrzęd się zakończy. Ostatnie wezwanie kończy się słowami: „Obdarz nas pokojem”.
Bądź obecny: Łamanie chleba i zmieszanie postaci nie zawsze są dobrze widoczne. Warto jednak wiedzieć, co się dzieje. Ciało Jezusa na krzyżu też zostało „połamane”, aby teraz mogło być rozdzielone między nas. Kiedy śpiewamy „Baranku Boży”, zwracamy się do samego Jezusa. To nawiązanie do baranka paschalnego. Izraelici w noc wyjścia z Egiptu skropili drzwi domów jego krwią i to ochroniło ich od śmierci. Krew Jezusa-Baranka wybawia nas od śmierci i grzechów. Rozdzielone od siebie Ciało i Krew oznaczają śmierć. Zmieszanie obu postaci, którego dokonuje kapłan, można odczytać jako symbol Zmartwychwstania. Ciało i Krew są znowu razem, bo Jezus żyje. Chce nam dać udział w tym życiu.

Wg https://www.gosc.pl/doc/793309.Obrzedy-Komunii-Swietej

SPOŻYWANIE CIAŁA I KRWI PAŃSKIEJ

Otwórz oczy: Kapłan odmawia po cichu modlitwę, którą przygotowuje się do owocnego przyjęcia Ciała i Krwi Chrystusa. Wierni czynią to samo, modląc się w milczeniu. Niestety, ta chwila milczenia po „Baranku Boży” często umyka. Następnie kapłan, trzymając nad pateną albo kielichem Chleb eucharystyczny, ukazuje go wiernym i zaprasza na Ucztę Chrystusa. Wszyscy wypowiadają słowa pokornego setnika z Kafarnaum (Mt 8,8).: „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie…”.
Przepisy liturgiczne zalecają, aby wierni, podobnie jak kapłan, spożywali Ciało Pańskie w postaci Hostii konsekrowanych w czasie danej Mszy świętej. Dzięki temu Komunia wyraźniej pokazuje udział w aktualnie sprawowanej Ofierze. Udzielanie Komunii świętej z puszki znajdującej się w tabernakulum powinno być ograniczone do sytuacji wyjątkowych, co w niczym nie narusza nauki Kościoła o trwałej obecności Chrystusa w konsekrowanych Postaciach. Niestety, to zalecenie bywa powszechnie lekceważone.
Jako pierwszy przyjmuje Komunię kapłan. Potem rozdaje ją wiernym. Zaleca się procesyjne podchodzenie do Komunii świętej. Komunii towarzyszy śpiew. Komunię świętą można przyjąć w postawie klęczącej lub stojącej. Wierni przyjmujący Ciało Pańskie w postawie stojącej wykonują wcześniej skłon ciała lub przyklękają na jedno kolano. Kapłan ukazuje każdemu uniesioną Hostię, mówiąc: „Ciało Chrystusa”. Wierny odpowiada: „Amen”. Komunii świętej udziela się przez podanie Hostii wprost do ust. Jeśli ktoś prosi o Komunię przez gest wyciągniętych dłoni, należy mu jej udzielić na dłoń (takie jest postanowienie Episkopatu Polski).
W określonych przypadkach wszystkim wiernym udziela się Komunii św. pod dwiema postaciami. W kilku diecezjach w Polsce biskupi zezwolili, by celebrans mógł udzielać jej zawsze, kiedy uzna to za możliwe i pożyteczne. Warto, by Komunia pod dwiema postaciami stała się bardziej powszechna.

Bądź obecny: Komunia oznacza zjednoczenie. Z samym Bogiem! Jak celnik z Kafarnaum, nie jesteś godzien. A jednak Pan przychodzi do Ciebie. Daje siebie jako pokarm. To nie tyle ja przyjmuję Chrystusa, co On przyjmuje mnie. Nie koncentruj się na tym, czy odczuwasz obecność Jezusa. Nie emocje są tu najważniejsze, ale wiara. Niech Twoje „Amen” będzie wyznaniem wiary w obecność Chrystusa w kawałku chleba. Po Komunii nie zamykaj się w sobie. Śpiewaj razem ze wszystkimi. Nie klękaj, jeśli to przeszkadza innym w procesji. Przez Komunię stajemy się bardziej Kościołem–wspólnotą, jednym ciałem.

Wg https://www.gosc.pl/doc/793306.Obrzedy-Komunii-Swietej

MODLITWA PO KOMUNII

Otwórz oczy: Po rozdzieleniu Komunii kapłan dokonuje tzw. puryfikacji, czyli oczyszczenia pateny i kielicha. Powinien czynić to z boku ołtarza lub na tzw. kredensie. Potem można przez chwilę pomodlić się w ciszy lub zaśpiewać psalm, pieśń pochwalną albo hymn. Na zakończenie modlitwy ludu kapłan wypowiada modlitwę po Komunii, w której prosi o owoce celebrowanego misterium. Lud odpowiada: „Amen”.
Bądź obecny: Oczyszczenie naczyń liturgicznych przypomina o tym, że przemiana eucharystyczna jest trwała. W tabernakulum przechowuje się Hostie na komunię dla chorych i do adoracji. Dziękuj w ciszy lub śpiewem za dar zjednoczenia. Kapłan modli się o owoce Eucharystii także w Twoim życiu. Łatwo jest przechowywać Jezusa w tabernakulum. Trudniej zachować Go w sercu w codzienności, pozwolić Mu na trwałą przemianę serca.

Wg https://www.gosc.pl/doc/793304.Obrzedy-Komunii-Swietej

OBRZĘDY ZAKOŃCZENIA

Odesłanie ludu
Diakon lub sam kapłan wypowiada słowa: „Idźcie w pokoju Chrystusa”. Odpowiadamy: „Bogu niech będą dzięki”. Rozesłania nie można rozumieć jako banalnego stwierdzenia „idźcie już sobie”. Te słowa trzeba interpretować w kontekście słów Jezusa: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20,21). Jest to wezwanie, aby słowo i miłość Boga, którymi zostaliśmy nakarmieni podczas Uczty eucharystycznej, zanieść do domu, do naszego środowiska. Łaska Boża jest darem, ale i zadaniem, misją.

Przez wieki po błogosławieństwie używano łacińskiego zwrotu: Ite, missa est. Warto wiedzieć, że od tych słów wzięło się określenie „Msza”. Słowo missa wywodzi się od łac. dimissio – oznaczającego rozesłanie.
Wg https://www.gosc.pl/doc/793319.Obrzedy-Zakonczenia

***********************************************************

NA OBRZĘDY ZAKOŃCZENIA MSZY ŚWIĘTEJ SKŁADAJĄ SIĘ:

1. Ogłoszenia duszpasterskie
Ogłoszenia duszpasterskie pojawiają się zazwyczaj w niedziele. Mszał Rzymski podkreśla, że mają one być krótkie. Treść ogłoszeń najczęściej dotyczy życia wspólnoty parafialnej.
2. Pozdrowienie kapłańskie
Kapłan wypowiada słowa „Pan z Wami”, a lud odpowiada „I z duchem twoim”.
3. Błogosławieństwo
Niech was błogosławi Bóg wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty – wypowiadając te słowa kapłan kreśli znak krzyża nad wiernymi, którzy z kolei wykonują znak krzyża na sobie i odpowiadają Amen.
W niektórych dniach i okolicznościach powyższą formułę zastępuje, zgodnie z przepisami, inna uroczysta formuła błogosławieństwa bądź modlitwa nad ludem.
4. Rozesłanie
Kapłan (bądź diakon) wypowiada słowa Idźcie w pokoju Chrystusa, na które zgromadzeni wierni odpowiadają Bogu niech będą dzięki.
5. Zejście
Zejście może mieć krótką formę (kapłan/kapłani wraz z asystą udają się najkrótszą drogą do zakrystii) lub uroczystą (przyjmującą formę procesji). Zejściu towarzyszy pieśń być zgodna z okresem liturgicznym.
Przed zejściem z prezbiterium do zakrystii kapłani i diakoni, którzy sprawowali liturgię, całują ołtarz (tzw. oddanie czci ołtarzowi) i przyklękają przed tabernakulum (gdy w środku jest Przenajświętszy Sakrament).
Obrzędy zakończenia opuszcza się (bądź podaje się wyłącznie ogłoszenia), kiedy zaraz po Mszy świętej ma miejsce nabożeństwo. Wtedy błogosławieństwo i rozesłanie ludu jest na końcu następującego po Mszy obrzędu liturgicznego.
Wg https://eszkola.pl/religia/obrzedy-zakonczenia-5163.html

KOLORY LITURGICZNE

Wielość kolorów szat ma podkreślać charakter obrzędów liturgicznych oraz ideę rozwoju chrześcijańskiego życia w ciągu roku liturgicznego. Można powiedzieć obrazowo, że miłość Boża, przekazywana nam w Eucharystii mieni się różnymi barwami.
Wielość kolorów szat ma podkreślać charakter obrzędów liturgicznych oraz ideę rozwoju chrześcijańskiego życia w ciągu roku liturgicznego. Można powiedzieć obrazowo, że miłość Boża, przekazywana nam w Eucharystii mieni się różnymi barwami.
Początkowo jedynym kolorem liturgicznym był biały. W XIII wieku ukształtował się kanon kolorów i prawie bez zmian pozostaje aktualny do dziś. Poszczególne kolory są przypisane do danego święta lub okresu liturgicznego. W dni bardziej uroczyste można używać okazalszych szat liturgicznych, chociaż nie są w kolorze dnia. Kolor złoty jako najbardziej uroczysty zastępuje więc w praktyce wszystkie inne. Oprócz wymienionych poniżej kolorów dopuszcza się zwyczajowo w święta i wspomnienia maryjne kolor niebieski.

Kolor biały – symbolizuje radość, niewinność, chwałę, nastrój świąteczny. Używa się go w okresie wielkanocnym i Narodzenia Pańskiego; w święta i wspomnienia Chrystusa Pana, z wyjątkiem tych, które dotyczą Jego męki; w święta i wspomnienia Najświętszej Maryi Panny, świętych Aniołów, Świętych, którzy nie byli męczennikami, w uroczystości Wszystkich Świętych (1 listopada) i św. Jana Chrzciciela (24 czerwca), w święta św. Jana Ewangelisty (27 grudnia), Katedry św. Piotra (22 lutego) i Nawrócenia św. Pawła (25 stycznia).

Kolor czerwony – symbolizuje miłość, przelaną krew męczenników, Ducha Świętego. Używa się go w Niedzielę Palmową, w Wielki Piątek, w Zesłanie Ducha Świętego, w Mszach ku czci Męki Pańskiej, w główne święta Apostołów i Ewangelistów i w dni świętych męczenników.

Kolor zielony – symbolizuje nadzieję. Używa się go w okresie zwykłym.

Kolor fioletowy – symbolizuje umartwienie, nastrój oczekiwania wypełniony pokutą i modlitwą. Używa się go w okresie Adwentu i Wielkiego Postu. Można go stosować w Mszach za zmarłych. Coraz rzadziej jako koloru żałobnego używa się koloru czarnego.

Kolor różowy – oznacza nadchodzącą radość po okresie pokuty. Jeśli jest taki zwyczaj, można używać go w tzw. niedzielę Gaudete (3. Adwentu) i w niedzielę Laetare (4. Wielkiego Postu).
Wg https://www.gosc.pl/wyszukaj/wydanie/przeglad/b8ce6.GN-25-2005

SZATY LITURGICZNE

Pasek lub cingulum * Humerał * Alba * Komża * Kapa * Dalmatyka * Stuła * Ornat *

SZATY LITURGICZNE

Na zakończenie naszego przewodnika zajrzyjmy jeszcze do zakrystii. Przypatrzmy się poszczególnym elementom liturgicznego stroju kapłana. Jakie znaczenie mają kolory szat liturgicznych? Od czego zależy ich wybór?

Sposobem ubierania się człowiek wyraża w jakiejś mierze siebie. Znaczenie wydarzeń, uroczystości podkreślamy odświętnym strojem. Tutaj kryje się też najprostsza odpowiedź na pytanie, dlaczego ksiądz i posługujący zakładają podczas celebracji uroczysty strój. Nowy Testament mówi o tym, że ubiór ma znaczenie symboliczne. Św. Paweł pisze, że w chrzcie „przyoblekliśmy się w Chrystusa” (Ga 3,27). W starożytności nowo ochrzczeni zakładali białą szatę na znak otrzymanej łaski.
Dość wcześnie ukształtował się też zwyczaj wkładania na liturgię strojów świątecznych, aby uwypuklić jej wyjątkowy, sakralny charakter. Podczas wędrówki ludów ukształtowały się szaty liturgiczne używane do dzisiaj. Szaty są znakiem sprawowanej funkcji. Powinny też podkreślać piękno świętych czynności. Szaty zakrywają prywatną osobę kapłana i podkreślają, że działa on w imieniu Chrystusa.

Pasek lub cingulum – lniany sznurek służący do przewiązania na biodrach alby. Bywa zbędny, jeśli alba jest tak uszyta, że przylega do ciała.

Alba (łac. biała) – wywodzi się z rzymskiej tuniki. Jest szatą wspólną dla wszystkich szafarzy wyświęconych (biskupa, prezbitera, diakona). W albę ubierają się też wszyscy świeccy posługujący (lektorzy, ministranci).

Humerał (łac. humerus – barki) – płócienna chusta, którą kapłan okrywa ramiona oraz szyję. Jeśli alba jest tak uszyta, że zakrywa szyję, wtedy humerał jest zbędny.
Ornat od starożytności używany przy sprawowaniu Mszy świętej. Powstał z rzymskiego płaszcza. Jest szatą wierzchnią kapłana w odpowiednim kolorze liturgicznym. W średniowieczu miał krój fartucha o kształcie wiolonczeli. Bywał bardzo bogato zdobiony. Po Soborze Watykańskim II powrócono do starożytnego kroju ornatu.

Komża powstała ze skrócenia alby. Stanowi tzw. strój chórowy kapłana. Używana jest do tych czynności liturgicznych, kiedy nie zakłada się ornatu, np. pomagając przy komunikowaniu wiernych. Nieraz noszą ją też ministranci.

Stuła szarfa w kolorze liturgicznym, noszona przez diakonów, prezbiterów i biskupów. Kapłani zakładają ją na szyję (dawniej krzyżowali ją na piersiach), diakon nosi ją na lewym ramieniu, na ukos, podwiązaną lub spiętą pod prawym.

Kapa stosowana jest podczas nabożeństw poza Mszą św. (nieszpory, pogrzeb, procesje).

Dalmatyka jak nazwa wskazuje, pochodzi z Dalmacji. Od IV wieku stała się strojem wyróżniającym diakona posługującego przy Mszy świętej. Dawniej biskupi nosili ją pod ornatem.

Wg https://www.gosc.pl/doc/793325.Szaty-liturgiczne

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *